ଲୁ ଚାଇବାକୁ େଚଷ�ା କରି ସ�ବ� େହାଇଗଲା।
"ଆଶ�ଯ��! ନା, ଅେପ�ା କର, ଏପଯ��ନ� ନୁେହଁ! ଆଃ... ହାଏ,
ସାଗର!" ବିଶାଲ ଭୟଭୀତ େହାଇ ଅଟକିଗଲା।
ସାଗର ଆଖ� ଉଠାଇଲା। "ତ�େମ କଣ କର� ଛ, ବିଶାଲ?"
�ାମ
ତ�େମ କ’ଣ ଏହି େକକକୁ ବାରଟି ସମାନ ଖ�େର
କାଟିପାରିବ?
ଭୀମ ହସିଲା। "ହଁ, ଆେମ ଏହାକୁ କିପରି କାଟିବା ତାହା ଉପେର
ନିଭ�ର କେର। ଏହା କରିବାର ଏକ ସହଜ ଉପାୟ ଏଠାେର ଅଛି।
ପ�ଥେମ, ଏହାକୁ ଅଧା କରିକାଟିବା, ତା'ପେର ପ�େତ�କ ଅଧାକୁ
ଦୁଇଟି ଭାଗେରକାଟିବା, ତା'ପେର େସହି ପ�େତ�କ ଅଂଶକୁ ତିେନାଟି
ସମାନ ଖ�େର କାଟିବା। ଏହା ଆମକୁ 12 ଖ� େଦବ।"
ବିଶାଲ ବ�ତ ଉ�ାହିତ େହାଇଗଲା। "ଉ�� ଷ� ! ଚାଲ େସଠାକୁ
ଯାଇ ଏହାକୁ ବରାଦ କରିବା!" େସମାେନ ସାଗର ନାମ େଲଖାଥ�ବା
ଏକ ଚେକାେଲ� େକ� ବରାଦ କେଲ।
ସମାେରାହ ଦିନ ଆସିଗଲା। ବିଶାଲ ର�ୀନ େବଲୁ ନେର ଘରକୁ
ସଜାଇବାେର ବ�ସ� ଥ�ଲା, େସେତେବେଳ ଭୀମ ତା� ମାଆ�
ସହିତ େଦାକାନର� େକ� ଆଣିବାକୁ ଗଲା। ବିଶାଲ େଗାଟିଏ
େବଲୁ ନ ଉଠାଇ େସଥ�େର ପବନ ଫୁ��ବା ଆର� କଲା। ଠି�
େସତିକିେବେଳ, ସାଗର ଭ�ତରକୁ ପଶିଗଲା। ବିଶାଲ ସାଜସଜ�ା
ବିଶାଲ ଶୀଘ� େଘାଡ଼ାଇ େଦଲା। "େକବଳ, ଆଃ, େବଲୁ ନଗୁଡ଼ିକ
େକେତ ବଡ଼ େହାଇପାେର ତାହା ପରୀ�ା କର� ଛି!"
ସାଗର ଉ�ାହିତ େହାଇ କହିଲା, "ଏହା ବ�ତ ଭଲ! ଆସ ଏକାଠି
େଚଷ�ା କରିବା!"
ବିଶାଲ େବଲୁ ନେର ପବନ ଫୁ��ବା ଆର� କଲା, ଏବଂ ସାଗର
ଠି� ସମୟେର ତାକୁ ଅଟକାଇଲା। "େଦଖ, ଏହା ବଡ଼ େହଉଛି।"