େସମାେନ େସମାନ�ର େଛାଟ ସାହସିକ କାଯ��କୁ େକେତ
ଉପେଭାଗ କରିଥ�େଲ। େସମାେନ ଶୀଘ� େକାଠରୀକୁ ସଜାଡ଼ିେଲ,
ବାକ�ର� େକ� ବାହାର କେଲ, ଏବଂ େବଲୁ ନଗୁଡ଼ିକୁ ଚାରିପାଖେର
ରଖ�େଲ।
ଭୀମ ଚି�ାର କରି କହିଲା, "ମଁୁ ମ� େଯାଗେଦବି।"
ହସି ହସି କା େସମାେନ ପୁଣି ଥେର େବଲୁ ନଗୁଡ଼ିକ ଫୁ��ବା ଆର�
କେଲ । ବିଶାଲର େବଲୁ ନଟି ଧୀେର ଧୀେର େଗାଲାକାର
େହାଇଗଲା - େଢ଼ାକରି! (
!) ଫାଟିଗଲା, ଏବଂ ସମେସ� ହସି
ଉଠିେଲ।
ସାଗର ତାର େବଲୁ ନକୁ ଉପରକୁ ଉଠାଇଲା, ତଥାପି ସ�ୂ�� ଫୁଲାଇ
ଥ�ଲା। " ଲାଗୁଚି ମଁୁ ଏହି ପ�ତିେଯାଗିତା ଜିତିଗଲ�!" ଭୀମ ବ�ତ
େକ� ଖାଇସାରିବା ପେର େବଲୁ ନେର ପବନ ଭ�� କରିବାକୁ
ସଂଘଷ� କର� ଥ�ଲା।
େକ� କାଟିବାର ସମୟ େହାଇଗଲା। ସାଗର ସତକ�ତାର ସହିତ
େକ� କାଟିଲା, ଏବଂ ଶୀଘ� େସମାେନ ସମେସ� େଗାଟିଏ ଖ�
ଉପେଭାଗ କେଲ। ବିଶାଲର ମୁହଁେର ହଠା� ଏକ ଦୁଷ� ମେନାଭାବ
େଖଳିଗଲା। "େହ ସାଗର, ମଁୁ ଦାଉ କର� ଛି ମଁୁ େତାର େବଲୁ ନଠାର�
ବଡ଼ େବଲୁ ନକୁ ଫୁ�� ପାରିବି!"
ସାଗର ହସିଲା। "ଓଃ, ଚାଲ େଦଖ�ବା! କି�� ମେନରଖ, ଏହା
ସବୁକିଛି ଉପେର ନିଭ�ର କେର େଯ ଏହା େକେତ ପବନ ଧରି
ରଖ�ପାରିବ!"